O milczeniu, kasowaniu i tym, co zostaje między słowami

Hi there, sweethearts,

   dziwne uczucie. Kiedy patrzę na czyjąś stronę, a wszystkie wpisy nagle znikają. Tak jakby ktoś wymazał kawałek własnej historii. Może to ucieczka, może obrona, a może po prostu strach. Nie wiem.

   Ale wiem jedno – od samego początku mówiłam, co myślę. Jasno, bez owijania. Czasem ostro, czasem emocjonalnie, czasem może za bardzo. To była krytyka, nie hejt. Krytyka – czyli mówienie: „to nie działa”, „to jest słabe”, „możesz lepiej”. Nie „jesteś beznadziejna”.

   A jednak – zostałam wciągnięta w coś, co zaczęło przypominać grę. Odpowiedzi, kasowanie, zgłaszanie, ponowne wrzucanie. Jakby nie chodziło już o same treści, tylko o przetrwanie w atmosferze dramy.

   I wiecie co? W pewnym momencie to przestaje mieć sens. Bo słowa, które miały być mostem, zmieniają się w broń. I choć widzę różnicę między moją krytyką a jej zaczepkami – to cała sytuacja pokazuje tylko jedno:

   》internet szybko zamienia spory w teatrzyk, a my stajemy się aktorami, nawet jeśli wcale nie chcemy.

   Nie wiem, co będzie dalej. Może bana dostanie ktoś, kto na to zasłużył, a może nikt. Ale wiem, że ja chcę pisać dalej po swojemu – bez oglądania się na to, kto coś usunie, a kto coś zgłosi.

   Bo to, co zostaje naprawdę – to nie wpisy, nie komentarze i nie screeny. To styl. To głos. To odwaga, żeby być sobą, nawet gdy ktoś próbuje Cię uciszyć.

《Herity》